Waarom een doorverwijzing naar de pijnpsycholoog?
Chronische pijn staat nooit helemaal op zichzelf, er komen altijd psychologische en sociale factoren bij kijken. Het is zo dat de meerderheid van de chronische pijnpatiënten vroeg of laat bijkomende psychologische problemen ontwikkelen, waarbij het lichamelijke en het psychische één kluwen gaan vormen. Onderzoek heeft uitgewezen dat pijnpatiënten die het psychologisch moeilijk hebben meer pijn lijden, meer medicatie nodig hebben en minder actief zijn.
Het gesprek begint daarom met een goede uitleg over het bio-psychosociaal model en waarom de arts een doorverwijzing doet naar een psycholoog.
In een eerste intakegesprek worden de verschillende gevolgen voor de patiënt onder de loep genomen. Er wordt samen gekeken wat de fysieke gevolgen zijn van de pijnklachten: wat gaat niet meer, wat gaat nog wel, wat verergert de pijn. Wat zijn de sociale gevolgen: gaat de patiënt nog werken en als hij nog gaat werken hoe loopt dit? Hoeveel impact heeft de pijn op zijn sociaal leven, kan hij zijn hobby’s nog uitvoeren, hoe zit het met de sociale contacten, hoe verloopt de relatie met de partner. Ervaart hij begrip van zijn omgeving of stoot hij voornamelijk op ongeloof. Hoe gaat hij hier dan mee om?
Verder wordt er tijdens het gesprek gekeken naar hoe de patiënt met zijn pijnklachten en de gevolgen ervan omgaat, is er sprake van catastroferende gedachten over de pijn en de gevolgen ervan, welke copingstrategieën hanteert de patiënt, heeft hij de neiging om stil te vallen of gaat hij compenseren en blijft hij door gaan.
Wanneer we al deze veranderingen in kaart hebben gebracht gaan we samen met de patiënt kijken wat nu de concrete gevolgen zijn van zijn pijnklachten en welke invloed deze hebben op zijn pijnbeleving en pijngedrag. Vanuit deze aandachtspunten kan er een begeleiding worden opgestart. Deze begeleiding richt zich voornamelijk naar verbeteren van kwaliteit van leven door te werken aan acceptatie van de pijnklachten, kijken naar rust-activiteitpatroon, enz. .